Հայրենական մեծ պատերազմի վետերան հարյուրամյա Գուրգեն Ճուղուրյանը Մոսկվայի Կարմիր հրապարակում Հաղթանակի 70-ամյակին նվիրված շքերթի պատվավոր հյուրերից մեկն էր: Գուրգեն պապի շքանշանների կողքին ավելացել էր հոբելյանական կրծքանշանը:

Արեւհատ Պետրոսյանը Մեծ հայրենականից շատ բան չի հիշում` փոքրիկ աղջնակ էր, երբ պատերազմն ավարտվեց, բայց լավ է հիշում, թե ինչպես էին ռազմաճակատից վերադառնում իր ընկերուհիների հայրերը, ու ինքն էլ` աչքը իրենց տան ճանապարհին, իր հայրիկի վերադարձին էր սպասում:

Ազգությամբ եզդի ազատամարտիկ Ասյա Խաթոյանի նախնիները Հայաստան են գաղթել Օսմանյան Թուրքիայի Բոլիսեն քաղաքից: 1918-20-ական թվականներին մասնակցել են Սարդարապատի մարտերին: Տիկին Ասյան երջանիկ է իր հերոս նախնիներով, որոնք հանուն ազատության, հանուն այս հողի զենք են վերցրել և հերոսաբար կռվել:

Երևանում է ապրում Արցախյան պատերազմի վետերան Միքայել Բայաթյանը: Հենակների օգնությամբ է շարժվում. հին վերքերը զգացնել են տալիս, բայց չի տրտնջում, չի բողոքում: Պատերազմի դաժան դպրոցն անցած մարդիկ, որոնք կրծքով են փակել թշնամու ճանապարհը, չունեն հին ու նոր վերքերից տրտնջալու բնավորություն: Նրանք վարժվում են ցավին, ինչպես սպիացած հին վերքերին, ու երբեք չեն բողոքում:

Երեկոյան Մուշեղը ուշ քնեց: Վաղ առավոտյան զարթուցիչը արթնացրեց ամուսիններին: Մուշեղը շտապ վեր կացավ, հագնվեց և սափրվելու պարագաները ուսապարկի մեջ տեղավորելով՝ այն դրեց ննջասենյակի դռան հետևում:
Գլխավորը դեռ առջևում էր. նախ հրաժեշտ տալ ծնողներին, ապա` երեխաներին դպրոցում:
-Բարի լույս,- ասաց հորը:
Որդու ձայնը լսելուն պես շուռ եկավ ու բարևն առավ:

Մայիսի 9-ին լրացավ ամուսնուս` ազատամարտիկ Ավետիս Ալբերտի Օհանյանի ծննդյան 52-ամյակը, իսկ մայիսի 26-ին` զոհվելու 22-րդ տարելիցը: 1995թ. նա հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանով և 1992թ.` «Արցախի մայրերի երախտագիտություն» հուշամեդալով:
Փորձում եմ թաքցնել աչքերիս արցունքը, ուզում եմ հաշտվել այն մտքի հետ, որ կորցրածս անգին է, մի թանկարժեք ադամանդ, որն այդպես էլ չկարողացա կրել մինչև վերջ:

Երբ Երևանից առաջին անգամ գնացի Լիբանան, 1991 թվականն էր: Պատերազմը նոր էր ավարտվել: Բեյրութում փլատակների մեջ փոքր Փարիզը չտեսա (Բեյրութը հաճախ են համեմատում Փարիզի հետ` անվանելով Արևելքի Փարիզ), բայց ավելի ցնցող բան տեսա` փոքրիկ Հայաստան: Զգացողություններս խառն էին` մանկությունից լսած, բայց չտեսած ազգականներ, անսովոր հայերեն, միայն հայերեն գրված խանութների ցուցանակներ, որ այդ տարիներին և հիմա էլ Հայաստանում այդքան հաճախ չես հանդիպի: Անթիլիասի սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցի մտա, Դեր Զորից բերված ոսկորները սարսափազդու էին, սոսկումով նայում էի, և միայն մի միտք էր ուղեղս մուրճի պես զարկում` ո՞րն է արդարությունը: