Գրիգորյանների տան քար լռությունը խախտվեց փոքրիկ Մհերի լույս աշխարհ գալով։ Մանկան ճիչը արմատապես փոխեց որդեկորույս ընտանիքի կյանքը՝ դառնալով ապրելու վերագտնված իմաստն ու հույսը։

Հայկ Սահակյանին մտերիմները Ռիժիկ էին ասում. այդ մականունը ստացել էր, երբ արդեն մեծ էր, ու մազերը դարձել էին պղնձագույն, իսկ փոքր ժամանակ հարդագույն էին: Մայրն ասում է՝ թափանցիկ, հայրն ասում է՝ արևագույն, նկարները նայելիս իմ մտապատկերում ծնվում է ոսկեգույն բառը: Նկարներում սպիտակ, փափլիկ, ժպտուն երեխա է, ասես՝ արևից պոկված շող լինի:

Երկար ու դժվարին ճանապարհ անցնելուց հետո Խաչատրյանների ընտանիքում այսօր վերածնունդ է։ 44-օրյա պատերազմում միակ որդուն կորցնելուց հետո կրկին արու զավակ են ունեցել։

Թեև Սպարտակը ծնվել էր հեռավոր Սամարայում և երբևէ չէր եղել Հայաստանում, ծնողների ծննդավայր Վանաձորում, սակայն այնքան շատ էր սիրում Հայաստանը, որ անգամ օտարազգի ուսուցիչները, նրա զրույցների, հույզերի միջոցով ճանաչել ու սիրել են Հայաստանը։ Տասնվեց տարեկանում Սպարտակն առաջին անգամ հայրենիք եկավ՝ գրպանում այն բոլոր պատմամշակութային կոթողների ու հուշարձանների ցուցակը, ուր նպատակադրվել էր այցելել եւ որոնց համազգային ու պատմական նշանակության ու կարևորության մասին կարդացել էր գրքերում։

Ընդամենը օրեր առաջ լույս աշխարհ եկած աղջնակը մարմնավորում է Մխիթարյանների ընտանիքի վերածնունդը։ Երբ թվում էր, թե միակ արու զավակին կորցնելուց հետո կյանքը կանգ է առել, պատերազմից ուղիղ երեք տարի անց ծնվեց Վանեն, եկավ իր հետ բերելով կյանքի նոր գույն, իմաստ և ապրելու հույս։

44-օրյա պատերազմում հայրենիքը հերոսաբար պաշտպանելու համար ժամկետային զինծառայող Խաչիկ Պողոսյանը հետմահու արժանացել է «Մարտկան խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանի:

Լուսանկարում զինվոր Արծրուն Հակոբյանն է: Նախքան ծառայության գնալը ծնողներին ասել էր, որ ինչ էլ լինի, ինքը պետք է Արցախում ծառայի։ Այդպես էլ եղավ: Պատերազմից վերադարձած ընկերները Արծրունի ծնողներին պատմել են, թե որքան քաջ էր նա։ Պայքարում էր անմնացորդ նվիրումով ու ամեն գնով կատարում առաջադրված մարտական խնդիրը։