Ինչպես լուսանկարում, այդպես էլ կյանքում հայացքը խոհուն է, բնավորությունը` մեղմ, մտքերը` ծանրակշիռ, հաստատուն: Բառը ծնվում է հոգու խորքից, թվում է` խաղաղված, սակայն իր հետ բերում է նաև անցած օրերի պատերազմական փոթորկուն շունչը: Ծնվում է ազատամարտում զոհված եղբոր հուշերով…

Գարիկ Հայկի Եղիազարյան: Նրան ճանաչում են Յասոն անունով: Դեռ մանկուց նրան այդպես են կոչել: Չի հիշում` լավ ֆուտբոլ խաղալու, թե՞ ոսկե գեղմը փնտրող Յասոնի պատվին: Փոքրամարմին է, բայց համարձակ ու խիզախ: Նա այսօր ապրում է մեզ նման, մեր կողքին: Հայոց բանակի առաջին զինվորներից է, եղել է տանկիստ, տանկի հրամանատար: Հայրենիքը նրա համար սկսվել է ծնողների` Հայկ հայրիկի և Սոնա մայրիկի պատմություններից, իրենց հայրենակից, Բաշ Ապարանի հերոս Սեդրակ Ջալալյանի, Արցախյան պատերազմի հերոս Ռոբերտ Գևորգյանի մասին հուշերից: Հայրը ճակատին ասող, շիտակ մարդ էր: Մայրը մեղմ էր, հեզաբարո:

Լույս տեսավ «Հայ զինվոր» պաշտոնաթերթի 1000-րդ համարը: Անցած համարները թերթելիս աչքի է զարնում մի անուն` լուսանկարները` մայոր Արմեն Ճենտերեճյանի…
Եվ ծնվեց կարոտի այս խոսքը…
Սիրելի՛ Արմեն, մենք միասին քայլեցինք-անցանք Հայոց Լեռնապարի ողջ սահմաններով: Նայեցինք Գոգի լեռից Նախիջևանին, Մեղրիի Սոյուղի բարձունքից` Ագուլիսին, Մռավից` մեր գերված Հյուսիսային Արցախին, Շահումյանին: Դու անցար վաստակած հանգստի, բայց քո շունչն ու պատկերը հայոց սահմաններում է, որտեղ ամեն գնալուց ես քեզ տեսնում եմ, զգում եմ քո ներկայությունը: Քեզ ճանաչողները պատմում են քեզանից, ես էլ եմ պատմում քո մասին նոր զորակոչված տղաներին: Պատմում եմ, որ դու ազգանվեր գործ ես անում (և, իրոք,առանց այդ գործի դժվար է քեզ և Աշոտին պատկերացնել):

Հայրենական մեծ պատերազմի վետերան Համազասպ Խաչատրյանը թեեւ պատկառելի տարիքի է, չէր զլացել, եկել հասել էր խմբագրություն, որ «Հայ զինվոր» թերթի միջոցով իր շնորհակալական խոսքը հայտներ բոլոր նրանց, ում շնորհիվ իրենց գյուղ Մալիշկայում հիմնովին նորոգվել էր Հայրենական պատերազմի զոհվածների հիշատակը հավերժացնող հուշարձանը:
Տպագրեցինք վետերանի շնորհակալական խոսքը, բայց նաեւ որոշեցինք զրուցել Մեծ հայրենականի թոհուբոհն անցած նախկին զինվորի հետ: Վետերանը հիշելու, պատմելու շատ բան կունենա: Ուզում է խոսել, պատմել, բայց ուշքն ու միտքը իր խաղողի այգին է:

«Հպարտ, ուժեղ, հաղթանդամ, թիկնեղ, առնական արտաքինով, բարի, խելացի, ընկերասեր, վճռական ու խաղաղասեր»,- այսպիսին էր, ըստ հարեւանների, ՆԱՏՕ-ի դասընթացների ժամանակ ադրբեջանցի մարդասպան Ռամիլ Սաֆարովի կողմից դաժանաբար կացնահարված հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանը:
Սեպտեմբերի 28-ի վաղ առավոտյան Աջափնյակ համայնքի Լենինգրադյան 52 շենքի հարող պուրակը բազմամարդ էր. հավաքվել էին Գուրգենի հարեւանները, հարազատները, ընկերները, պաշտոնատար անձինք, միջազգային կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, դիվանագետներ, մտավորականներ, լրագրողներ` մասնակցելու սպայի կիսանդրի-հուշարձանի բացման հանդիսավոր արարողությանը:

Սեպտեմբերի 27-ին Նոր Նորք վարչական շրջանի «Վարդանանց ասպետներ» N106 կրթօջախում հիշատակի ցերեկույթ էր` նվիրված դպրոցի սան, Արցախյան պատերազմի մասնակից, «Տիգրան Մեծ» ջոկատի ազատամարտիկ Ռաֆայել Սիմոնյանի մահվան 20-րդ տարելիցին:
Բեմի կենտրոնում ազատամարտիկի լուսանկարն է: Աշակերտները ներկայացնում են խիզախ քաջորդու անցած ուղին, եւ աչքերիդ առջեւ պատկերվում է հերոսը:

Այստեղ հառնում են Հայաստանի ամենաբարձր լեռները. Քաջքարը մեր երկրի քարե տանիքն է, որտեղ դարեր առաջ Հայկը հաղթել է Բելին։ Ու դա առասպել չէ՝ ճակատամարտից առաջ մեր նահապետը ելել է այս նույն լեռներն ու ընդերքից հորդացող պաղպաջուն գետի մեջ սուզել երեքթեւյան նետերը։ Յոթ օր, յոթ գիշեր հետո, երբ հանել, ջրդեղել է բարկ արեւի տակ ու արձակել լայնալիճ աղեղով, նետերը օձի նման շաչել, որձաքարերին դիպչելով` շանթեր են արձակել… Հենց այդ գետն է, որ լեռներից հովիտ գահավիժելով` կտրուկ խոտորվում, թեքվում է Ճորոխ։ Դրա համար էլ Խոտորջուր է կոչվում։ Առաջ գետի ափին նույն անունով միայն մի փոքրիկ գյուղ կար, որը Մամիկոնյանների տոհմական ամառանոցն էր, հետո աստիճանաբար թաղերը մեծացան, թաղերը բաժանվեցին, Ճիճապպղ, Կարմրիք, Միջնթաղ, Խանդաձոր, Մոխորկուտ անուններով գյուղեր կազմեցին։