Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

Ճակատագրեր

...ՄԵՐ ԶՈՀՎԱԾ ՏՂԵՐՔԻ ՈՒ ՄԵՐ ԵՐԱԶԱՆՔՆԵՐԻ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ

Հայրենասիրությունը այս երկիրը շենացնելն է, երկիրը ծաղկեցնելն է… Հզոր հայրենիք ունենալն է, հողիդ տեր ու զինվոր զգալն է: Հազար դժվարություն եմ տեսել, հազար դառնություն ու հիասթափություն ճաշակել, բայց տխուր կատակով միշտ էլ կրկնում եմ` հազար փետով էլ ինձ ծեծեն, ես իմ երկրից գնացողը չեմ, ու Աստված չանի, թե վտանգվի իմ երկրի խաղաղությունը, էլի կգնամ մարտի դաշտ:

ՄՈՆԹԵ ՄԵԼՔՈՆՅԱՆ - 56

Գոնե ինձ համար, ինձ հանդիպածների մեջ Մոնթեն ամենաազնիվն էր աշխարհում։ Նրա անվան կողքին շատ բնորոշիչներ կարելի է շարել` անձնուրաց հերոս, ֆանատիկոս…, բայց Մոնթեի անձը բնորոշող ամենաուժեղ, ցայտուն երանգը ազնվությունն էր։ Պատերազմի մեջ թե պատերազմից դեսը, ինձ հայտնի հրամանատարները իշխում են ու իշխել են կամքով, ուժով, բռնությամբ, սիստեմի ատամնանիվներով եւ այլն։ Մոնթեն ենթարկեցրեց, իշխեց իր բանակին ազնվությամբ։ Պատկերացրեք 35-40 տարեկան ֆիդայի, զինվոր, մեծ ինտելեկտի տեր զորավար` Էկզյուպերիի «Փոքրիկ Իշխանի» ազնվությամբ ու պարզությամբ… այս կերպարի դեմ խաղ չկա, սա իր ետեւից բանակներ կարող է տանել։ Մոնթե Մելքոնյան-Ավոյի մասին ամենամեծ հուշարձանն ու պատիվը, հիշատակի հավերժացումը կլինի իր կիսատ թողած գործը ավարտին հասցնելը։

ԻՄ ՄՈՆԹԵՆ

Ու թեեւ հաղթանակը համաժողովրդական կամքի արդյունք է, այնուամենայնիվ, ամեն հաղթանակ նաեւ մի քանի լեգենդար զորահրամանատարների անունով ու կերպարանքով է սովորաբար ներկայանում։ Եթե այդպես է, ապա ղարաբաղյան մեր հաղթանակն ինձ համար Մոնթեի կերպարանքն ունի։ Ես նրան տեսել եմ, լսել, նրա կողքին կռվել։ Երջանիկ է նա, ով Մոնթեին ճանաչել է եւ միաժամանակ դժբախտ, որ նրան կորցրել է։ Ես այդ երջանիկ-դժբախտներից մեկն եմ։

ԲԱՆԱԿԸ ՄԻԱՅՆ ՆՎԻՐՅԱԼՆԵՐԻ ՏԵՂՆ Է

Նվեր Առաքելյանը ծնվել է 1963 թվականին Սիսիանի շրջանի Բարձրավան գյուղում։ Դպրոցից հետո ծառայել է խորհրդային բանակում։ 1983թ. ընդունվել է բժշկական ինստիտուտի դեղագործական ֆակուլտետ։ Բուհն ավարտելուց հետո ընկերոջ՝ համակուրսեցի Վարդանի հետ ինտերնատուրան որոշեցին Ստեփանակերտում շարունակել։ 1989թ. էր, հենց այդ ժամանակահատվածում էլ աշխարհը խառնվեց, ու Առաքելյանն ու ընկերը որոշեցին մնալ Արցախում։ Դիմեցին «Կռունկ» կոմիտեին, որ իրենց ուղարկեն այնտեղ, որտեղ անհրաժեշտություն կար։ Եվ ահա Նվերը նշանակվում է Հադրութի կենտրոնական շրջանի դեղատան պետ. տեղի բնակչությանն ու զինվորներին դեղորայք էր մատակարարում։ Ստեփանակերտից էր բերում հասցնում դեղորայքը: Վտանգներով լի, թշնամու ուղիղ նշանառության տակ էր ձգվում այդ ճանապարհը։ Քանի՞ անգամ է կտրել-անցել մահվան այդ ճանապարհը, հիմա չի էլ հիշում: Բացի մասնագիտական աշխատանքը կատարելուց, Նվեր Առաքելյանը տեղի ինքնապաշտպանական ջոկատների կազմում մասնակցել է նաև ռազմական գործողություններին։

ԸՆՏԱՆԻՔԻՍ ԱՊԱԳԱՆ ԿԵՐՏՈՒՄ ԵՄ ԻՄ ԾԱՌԱՅՈՒԹՅԱՄԲ

Ավագ լեյտենանտ Գայ Սիրականյանը սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի անվան բարձրագույն սպայական դարբնոցն ավարտած այն սպաներից է, ովքեր մեծ նվիրումով և պարտքի զգացումով են կատարում իրենց պարտականությունները, սպա, որն իր ազնիվ ու պարկեշտ նկարագրով, իր գիտելիքներով նպաստում է մեր երկրի պաշտպանական համակարգի զարգացմանն ու կատարելագործմանը, ԶՈՒ անձնակազմի բարոյահոգեբանական վիճակի և միջանձնային հարաբերությունների լավացմանը։

ԱՐՑԱԽԻ ԴՈՒՍՏՐԸ

Արցախ տանող ճանապարհն ինձ համար Ուխտի ճանապարհ է։ Բնությունն ասես շնչավոր լինի, զրուցում է քեզ հետ՝ հարցեր է տալիս՝ բազմաթիվ ու բազմախորհուրդ։ Եվ դու պետք է լռությամբ պատասխանես այդ հարցերին։ Դու էլ քո կողմից ես փորձում ինչ-որ հարցեր ուղղել, լսել պատասխանը, և պատասխանն էլի լռության ձայնով պիտի կարողանաս լսել։ Սակայն այս անգամ գնում եմ հանդիպելու մի անձնավորության հետ, մի հայուհու, որին դեռ մանկուց ճանաչել եմ։ Ճանաչել եմ մայրիկիս, մեր մտերիմ հարևան Արեգա տատի պատմություններից։ Արեգա տատը իմ հերոսի մասին խոսելիս ասում է. «Նա մեր օջախի ճրագն է», իսկ Սուսաննա մայրս նրան համարում է իր հոգևոր քույրը (ազգանունները նույնն են) ու բնորոշում է այսպես՝ Արցախի դուստրը, կամ էլ Արցախի գանձը։

ԵՌԱԲԼՈՒՐՆ ԱՎԵԼԻ ՍՐԲԱՑԱՎ

Չգիտեմ՝ որերորդ քաջորդուն ամփոփեցինք Եռաբլուրում, բայց գիտեմ՝ այս տղաների սուրբ մարմիները հզորացնում են հայոց հողը: Վերջին հրաժեշտն ենք տալիս մի հայորդու, որ Արցախյան գոյամարտի հենց սկզբից դարձավ ազատության զինվոր: Սարգիս Յարամակյանը՝ մեր սիրելի Սաքոն, հոկտեմբերի 27-ին փակեց աչքերը՝ դառնալով հավերժի ճամփորդ, մնալով մեր սրտերում միշտ հարազատ, միշտ արդարամիտ, միշտ բարի, միշտ հերոս: