Ծանիր զքեզ, ասել է թե ճանաչիր ակունքդ ու ինքնությունդ, ճանաչիր տեսակդ ու ցեղդ, որ դառնաս ցեղահպատակ, որ քեզ զգաս Մեծ Մենքի մեջ, որ ուժդ, եռանդդ ու նվիրումդ դնես հանուն Մենքի հզորացման: Ծանիր զքեզ, ասել է թե ճանաչիր ցեղիդ հայրենիքն իր առինքնող բնական գեղեցկությամբ ու հոգեւոր անսպառ գանձերով, որ իրենց դարավոր կնիքն են դրել տեսակիդ էության, սրտի ու հոգու վրա: Ճանաչիր հայրենիք-հրաշքն իր բազմաշերտ գեղեցկությամբ, որ կարողանաս անմնացորդ սիրել եւ հանուն նրա զոհաբերել ամենաթանկը…Ճանաչիր, որ զգաս քեզ հայրենիքիդ տերն ու այն քեզ ավանդած նախնիներիդ արժանավոր ժառանգորդը:

Հայրս պատշար էր, տուն էր կառուցում։ Իմ ծննդավայր Հրազդան քաղաքում վարպետ Արամին բոլորն էին ճանաչում, իր ձեռքերով հարյուր հինգ տուն էր կառուցել։ Ամբողջ կյանքում քար էր տաշել, պատ էր շարել։ Իսկ երբ քարը տուն էր դարձել, տունը դարձել էր օջախ, երբ տան երդիկից ծուխ էր ելել, ու գիշերը լուսամուտները պայծառ կայծկլտացել էին, վարպետ Արամը թեթեւացած շունչ էր քաշել ու օրհնել էր իր բաժին Աստծուն։
…Հորս ափերը խոշոր էին, փշոտ ու ճաքճքած։ Ամեն երեկո մայրս հալած ճրագու էր քսում հորս ափի կոշտուկներին ու վերքերին, որ հաջորդ օրը կարողանա հատիչ բռնել։

Արդեն ձեւավորված ավանդույթ են սեպտեմբերի 1-ին պետական գերատեսչությունների ղեկավարների այցելությունները կրթօջախներ: Պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանին այս սեպտեմբերի 1-ին հյուրընկալեցին Երեւանի պետական ֆինանսատնտեսական քոլեջում: Նախարարը շնորհավորեց բոլորին Գիտելիքի օրվա եւ նոր ուսումնական տարվա կապակցությամբ ու իր ելույթում նշեց` գիտելիքը այն հզոր ուժն է, որը, համաձուլվելով հայրենասիրական ոգուն եւ արիությանը, կերտում է պետություն. «Գիտելիքներով օժտված մարդը անպարտելի է, եւ ժամանակակից քաղաքակրթությունը փաստում է` որքան շատ գիտես, այնքան շատ կարող ես»:

Ազատամարտիկներ Հրաչյա Մովսիսյանն ու Արթուր Ղարիբյանը ապրում էին Բաբաջանյան 121 շենքում: Նրանք «Արաբո» ջոկատի անհայտ կորած 22 մարտիկներից են: Շենքի հարակից` Հերոսների այգում, ազատամարտիկների հիշատակին տարիներ առաջ կանգնեցվեց խաչքար, այնուհետեւ տեղադրվեց Արցախի հերոսամարտում «Արաբո» ջոկատի անհայտ կորած 22 մարտիկների անունները կրող հուշաքար:
Արթուր Ղարիբյանի մայրը` տիկին Ալվարդը, ամեն առավոտ գալիս եւ մաքրում է այգին, տղաներին բարի լույս ասում, ու հոգին հանդարտվում է. «Այգին միշտ մարդաշատ է. նույն ցավն ու վիշտը անհայտ կորածների հարազատներին ու բարեկամներին բերում է հուշակոթողի մոտ…

Օգոստոսի 30-ին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը այցելեց Տավուշի մարզում գտնվող զորամասերից մեկը, որի կազմավորման 17-րդ տարեդարձն էր: Դիմելով այդ առթիվ հանդիսավոր տողանի շարված անձնակազմին` նախարարը նշեց, որ զորամասը կազմավորվել է պատերազմական տարիներին` կամավորական ջոկատների հենքի վրա, և հետագայում փառահեղ ճանապարհ է անցել: Նախարարն ընդգծեց, որ ամբողջ անձնակազմը, նաև այսօր էլ շարքում կանգնած մեծ թվով սպաներ, ենթասպաներ ու պայմանագրային զինծառայողներ, աչքի են ընկել անձնուրաց ու բարեխիղճ ծառայությամբ, կարողացել են մարտական գործողություններին զուգահեռ ու դրանից հետո ստեղծել կանոնավոր զորամաս:

Ծննդավայրի ու մարդու կապը առեղծվածային խորն է ու բազմաբովանդակ։ Գալիս եմ շնչելու հայրենիքի օդը, անցնելու այն փողոցներով, որով անցել եմ մանկության ու պատանեկության տարիներին, տեսնելու այն վայրերը, որոնց հետ մի-մի գեղեցիկ հիշողություն, մի-մի թանկ հուշ է կապված։ Այս ամենը հարկավոր է ինձ աշխարհում ամեն բանից առավել։ Պետք է, որ ես լսեմ իմ ազգակցի՝ տաքսու վարորդի անկեղծ զրույցը, մի-երկու բառ փոխանակեմ կոշիկ նորոգողի հետ։ Զգամ այն շունչը, կոլորիտը, որը այնքան ներդաշնակ է իմ արյան ռիթմին, իմ հոգու մանրանկարին, իմ սրտի բովանդակությանը։ Հայրենիքն իմ հենման կետն է այս մեծ աշխարհում։

Արաբները, ինչպես նաեւ պարսիկներն ու հատկապես թուրքերը եւ ռուսները, պատմության ընթացքում ստեղծած լինելով մեծ կայսրություններ, օրինաչափ էին համարում պատերազմներ շահել մեծ կորուստների գնով: Թերեւս դա պայմանավորված էր կայսրությունների` մեծ թվով հպատակներ ունենալով, որոնց կայսրերը կարող էին անհրաժեշտության դեպքում ե՛ւ հարստահարել, ե՛ւ պատերազմում օգտագործել որպես թնդանոթի միս: Ռուսների պարագայում ռազմավարության այդ սկզբունքը բխում էր նաեւ մեծ տարածքներ եւ ռեսուրսներ (այդ թվում` մարդկային) ունենալուց: