Հայերեն | На русском | In English
-Ծանոթանա՛նք։
-Սիաննա Մնացականյան։
-Ծնվել ես…
-1968 թվականին, Արարատ գյուղում։
-Մասնագիտությունդ ։
-Զինվորակա՛ն։ Միա՛յն։
-Ամուսնացա՞ծ ես։
-Այո՛։ Ունեմ մեկ դուստր, անունը` Անուշ։
-Մորդ անո՞ւնն է։
-Ո՛չ, պատերազմական ընկերուհուս, որ զոհվեց։
-Ի՞նչ է պատերազմը։
-Անշուշտ, աղետ, բայց թերևս նաև արդարությունը վերագտնելու միջոց։
-Ի՞նչ գտար պատերազմում։
– Արժանապատվությո՛ւն։
-…Եվ ի՞նչ կորցրիր։
-Շատ թանկ կյանքեր։ Առողջությո՛ւն։
-Եթե պատերազմ չլիներ…
-Միևնույն է, ես նույն Սիաննան էի լինելու, այսինքն՝ զինվորական։
-Իսկ ի՞նչ է նշանակում «Սիաննա»։
-Ճիշտն ասած, ես ինքս էլ չգիտեմ։ Սակայն ունեմ իմ մեկնաբանությունը՝ սիրելի Աննա։ Իմ կարծիքով, գեղեցիկ անուն է ու ինձ էլ սազում է։
-Իսկ ինձ թվում էր՝ կեղծանուն է կամ պայմանականչ…
-Պատերազմում իմ պայմանականչը «Կակաչ» էր։ Կարոտել եմ «Ես Կակաչն եմ» արտահայտությանը։
-Ի՞նչ է հայրենիքը։
-Սե՛ր` քաղցր և դառը։ Սեր, բայց միակողմանի, հաճախ՝ անպատասխան։
-Հավատո՞ւմ ես ճակատագրին։
-Հավատում եմ մարդո՛ւն։
-Քո մանկության երազանքը։
-Երազում էի՝ հայոց այրուձի ունենալու, մեծանալու ու թուրքերին մեր հայրենիքից դուրս քշելու մասին։ Այնպես որ՝ իրականացել է իմ մանկության երազանքը։
-Ծնողներդ զինվորակա՞ն են եղել։
-Ո՛չ։ Հայրս վարորդ էր, մայրս՝ ուսուցչուհի։
-Ի՞նչ է ընտանիքը քեզ համար։
-Ամրոց։
-Ի՞նչ ասել է հայրենիք։
-Տուն, որտեղ ես ապրում եմ իմ եղբայրների ու քույրերի հետ։
-Քո սիրած քաղաքը։
-Երևանը։
-Քո սիրած փողոցը։
-Այն բոլոր փողոցները, որ տուն են տանում։
-Շաբաթվա ո՞ր օրն ես սիրում։
-Ուրբաթը։
-…Օրվա՛ ո՞ր պահը։
-Արևածագն ու մայրամուտը։
-Անմոռաց ու գեղեցիկ տեսարանը։
-Երբ առաջին անգամ Արցախը տեսա ուղղաթիռի բարձունքից։
– Ամենատխուր տեսարանը։
-Շահումյանցիների գաղթը, հայ զինվորների նահանջը։
-Ո՞րն է մեր ժողովրդի ուժը։
-Անընկճելիությո՛ւնը։
-Թուլությո՞ւնը։
-Անմիաբանությո՛ւնը։
-Հրաշքի հավատո՞ւմ ես։
-Ինչպե՞ս չհավատամ. մի՞թե մեր հաղթանակը հրաշք չէր։ Ես դեռ մանկուց հավատացել եմ այդ հրաշքին ու սպասել եմ այդ օրվան։
-Սիրո՞ւմ ես կարդալ։
-Եթե արձակ, ապա` միայն պատմավեպ։
-Քո սիրած հեղինակները։
-Րաֆֆի, Մուրացան։ Նրանց պատմավեպերը հիմա էլ եմ կարդում ու չեմ ձանձրանում։ Փորձում եմ նաև գրել։
-Ինչի՞ մասին։
-Այն պատերազմի, որը տեսել եմ, մասնակցել։
– Համարում ես, որ մինչև օրս ասվածը, գրվածը քի՞չ է։
-Ճշմարիտ ասվածն ու ճշմարիտ գրվածն է քիչ. շատ ճշմարտություններ ավաղ մնացել են պատերազմի դաշտում։
-Ո՞վ է քո սիրած հերոսը։
-Անդրանի՛կը։ Մայրական կողմս Շապին-Գարահիսարից է։
-Կին հերոսը, որին կուզենայիր նմանվել։
-Այծեմնիկին։ Օտարներից՝ Ժաննա դ’Արկին։
-Քո սիրած տոնը։
-Նոր տարին։
-Ի՞նչ սպասելիքներ ունես Ձմեռ պապից։
– Խաղաղությո՛ւն։
-Իսկ ի՞նչ է խաղաղությունը։
-Վաղվա մարտահրավերներին նախապատրաստվելու մի հնարավորություն։
-Նոր տարվա գիշերը ինչո՞վ ես ուրախացնելու տնեցիներիդ։
-Ինձ թվում է՝ նրանք անհամբեր սպասում են իմ եփած կրեմով ու ընկույզով թխվածքին։
-Սիրո՞ւմ ես նվերներ ստանալ։
-Ո՞ր կինը չի սիրում։
-Երբևէ ստացած քո ամենալավ նվերը։
-Բ-1 նռնակը, որ 1989-ին, պատերազմի ժամանակ, նվեր ստացա իմ մանկության ընկերոջից։
-Ինչպես ես վերաբերվում «թույլ սեռ» արտահայտությանը։
-«Թույլի» հետ համաձայն չեմ, գուցե՞ «գեղեցիկ»։
-Հաճոյախոսությունը, որ երբեք չես մոռացել։
-Անտարբեր եմ ամեն կարգի հաճոյախոսությունների նկատմամբ։
-Հետևո՞ւմ ես նորաձևությանը։
-Չէի ասի՝ կուրորեն։ Այն, ինչ ինձ սազում է, նորաձև է։
-Իսկ ի՞նչ հագուստ է քեզ ամենից շատ սազում։
-Իմ կարծիքով, տոնական զինվորական համազգեստը։
-Ո՞րն է քո բնավորության ամենաուժեղ կողմը։
-Համոզմունքներս պաշտպանելու արիությունը։
-Ի՞նչն ես ամենից շատ գնահատում մարդու մեջ։
-Տղամարդու մեջ՝ խոսքի տեր լինելը, քաջությունը, տրամաբանությունը, ողջամտությունը…
-Չես սիրում…
-Ատում եմ դավաճաններին, թուլամորթներին, կամազուրկներին։
-Ո՞րն է կնոջ կոչումը։
-Մայր լինելը։ Իմ մայրն իր կյանքը նվիրեց իր հինգ երեխաներին։
-Ո՞վ է տղամարդու, կնոջ քո իդեալը։
-Այդպիսիք չկան։
-Ի՞նչ ես ժառանգել ծնողներիցդ։
-Իմ հայկական դիմագծերը։
-Եթե նորից ծնվեիր…
-Կապրեի այնպես, ինչպես ապրել եմ։
-Եթե հրաշքով Մասիս բարձրանայիր, առաջին բառը, որ կարտասանեիր…
-Կարտասանեի Գևորգ Էմինի «Սասունցիների պարը»։
-Քո սիրած եղանակը։
-Չմե՛ռը։ Չյունառա՜տ, սպիտա՜կ, մաքո՜ւր…
-Որն է քո սիրած օրհնությունը։
-«Աստված քեզ հետ»։
-Իսկ եթե չարացած ես…
-«Վա՜յ, ես քո…»։ Այսքանը։
-Ժողովրդական ամենաիմաստուն ասացվածքը։
-Երբեք թշնամուդ մի՛ վստահիր։
-Եթե հրամանատար լինեիր…
-Կդառնայի զինվորի եղբայրը, քույրը։
-Եթե նախագահ լինեիր։
-Այնպես կանեի, որ ոչ ոք հայրենիքը չլքեր, ու հայրենիքում ապրելը երջանկություն համարվեր։
-Իսկ եթե քաղաքապետ լինեիր…
-Կմաքրեի, կփայլեցնեի, կպսպղացնեի Երևանը…
-Ի՞նչը կկործանի մարդկությունը։
-Ագահությո՛ւնը։
-Ի՞նչը կփրկի։
-Սե՛րը։
-Ի՞նչ է քրիստոնեությունը։
-Համատարած, համընդհանուր սեր։
-Գլխավոր խրատը՝ երեխայիդ։
-Մա՛րդ եղիր։
-Ի՞նչ խրատով կդիմեիր հայ զինվորին։
-Հիշի՛ր, որ քեզնից առաջ քո նման զինվորներ են եղել, որոնք անցել են գնդակների տարափի, կրակների, դժոխքի միջով…
-Քո սիրած երգը։
-Այն երգերը, որ մայրս երգել է իմ մանկության տարիներին։
-Սիրած ծաղիկը։
-Սիրում եմ բոլոր անուշաբույր ծաղիկները։
-Կինոնկա՛րը…
-Պատերազմից առաջ գժվում էի պատերազմական թեմաներով ֆիլմերի համար, պատերազմից հետո նայել չեմ կարողանում։
-Ի՞նչ է նշանակում «սիրել»։
-Նշանակում է տեսնել կյանքի գույները։
-Ինչպիսին կուզենայիր տեսնել քո հայրենիքը։
-Հարուստ, արդար, հզոր։
-Նոր տարին տա՞նն ես դիմավորելու։
-Տա՛նը։ Բայց կուզենայի Արցախում անցկացնել, իմ մարտական ընկերուհու` Կարինեի հետ, որ վատառողջ է։
-Նոր տարվա շեմին ի՞նչ կմաղթեիր քո ժողովրդին։
-Մի շա՜տ, շա՜տ փոքրիկ բան՝ եր-ջան-կու-թյուն։
Հարցազրույցը վարեց ԳԵՎՈՐԳ ԱՍԱՏՐՅԱՆԸ
