Հայերեն | На русском | In English
Երեւանի Մանուել Քաջունու անվան թիվ 54 դպրոցում եւս ավարտական դաս էր: Հրաժեշտի եւ շնորհակալության խոսքեր, ժպիտ, հուզմունք, թախիծ, ամեն ինչ միախառնվել էր: Միջոցառումը կրթօջախում սկսվեց լռության րոպեով` ի հիշատակ ապրիլյան քառօրյա պատերազմում զոհված զինվորների: Ուսուցիչ-աշակերտ խաղաղ բացվող ամեն օրվա համար շնորհակալական խոսքեր ուղղեցին սահմաններն անառիկ ու անսասան պահող զինվորներին: Ապա ընթերցվեց դպրոցի նախկին սաներից մեկի՝ այժմ արդեն հայոց բանակում ծառայող զինվորի շնորհավորական նամակը` հասցեագրված իր հարազատ դպրոցի շրջանավարտներին.
«Տոնդ շնորհավոր, շրջանավա՛րտ: Դեռ երեկ` ընդամենը մեկ տարի առաջ, երգուպարով, խինդ ու ծիծաղով մենք էլ ձեզ նման տոնում էինք մեր վերջին զանգը: Իսկ այսօր պաշտպանում ենք հողը հայրենյաց, հույս ու լույս ենք սփռում հայոց երկրին ու ձեր վաղվա օրվան»:
Ապրիլյան իրադարձությունները փոխել էին ավարտական հանդեսներին բնորոշ սցենարը. ամեն ինչ ավելի զուսպ էր, ավելի հերոսական, ավելի ոգեղեն: Բաց դասասենյակներից մեկից լսվում էր աշակերտների` վաղվա մեր զինվորների երդում-խոստումը.
«Մեր հինավուրց ու թանկ հողի հզոր պաշտպաններ, հայոց բանակի քաջարի տղերք, մի քիչ էլ սպասեք, շուտով մենք էլ ենք գալու: Կգանք ձեզ նման խրոխտ ու արի, կպաշտպանենք մենք էլ հողը հայրենի»:
Երդվում-խոստանում էին վաղվա մեր երկրի տերերն ու զինվորները:
ՎԱՀԱՆ ՍՈՒՂՅԱՆ
Լուս.՝ Մհեր ՀՈՎՎՅԱՆԻ
