ԲԱՆԱՍՏԵՂԾԸ

Ձեր բանաստեղծություններն են բանաստեղծություններ, իմոնք կենդանի էակներ են:

ՏԱՆՅԱ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

Տանյա Հովհաննիսյանի՝ հախուռն ու հանդուգն խառնվածքի տեր այս տաղանդավոր բանաստեղծուհու կյանքն ընդհատեց 88-ի երկրաշարժը՝ 40 տարեկան հասակում: Հիրավի, որքա՜ն կիսատ մնացած չափածո հատորներ կան հայ գրականության մեջ…

ԵՐԿՏՈՂ ՄԱՆԿԻԿԻՍ

Փոքրիկս, ճիշտն ասած, ես այսօր ժամանակին տուն չեմ գա,

մի տեղ կուշանամ – լավ ու սիրուն, ազատ ու անուշաբույր,

անփույթ ու անկաշկանդ, երանավետ ու անդրերկրային մի տեղ,

մի խելքից դուրս տեղ…

Թեեւ մայրերը կիրակի չունեն- ես այսօր ինքս պիտի տրվեմ

այդ կարմիր օրվան, ազատ կիրակիին, –

եւ ոտքերս ահա խելառ պիտի պարեն անհոգ դաշտի մեջ,

եւ թևերս են այսօր թիթեռներ անբեռ, եւ սիրտս է`

նորից աղջիկ,-

ցնդած երազում նոր սեր:

Թե քեզ ո՞վ պիտի խնամի այսօր- չգիտեմ,

ես ո՞ւմ հույսին եմ քեզ թողել- չգիտեմ,-

ես այսօր չպիտի շտապեմ, չպիտի խառնվեմ,

չպիտի հաց թխեմ- վազվզեմ, ջուր բերեմ- վազվզեմ,

չպիտի վշտանամ գունատ երեսիդ նայելով,

չպիտի տագնապեմ, մոլորվեմ, խճճվեմ, կորչեմ:

Այսօր ես պարտք ու պարտավորություն գցել եմ

ուսերիցս-

հարբեցողի պես կիրակի եմ անում:

Ո՞ւր եմ գցել, հենց այդ չգիտեմ-

տղաս, թե հայր չունես,- այս կիրակի մորիցդ էլ զուրկ մնա,

չեմ խռովում, եւ ի՞նչ վրեժ, կամ ի՞նչ մաղձոտություն ու թույն-

ինձ չէ վայել, կամ քեզ որբ չեմ ասում-

չէ, քավ լիցի- ծնվելուց հետո արդեն- ծնունդ առած մարդուն

որբ չեն ասի,

եւ այս էլ կա- ճիշտ է, այսօր կիրակի եմ անում,

բայց պայմանով` փորձի օր է այսօր` փորձի ու փորձության-

տեսնեմ- քեզ ով պիտի պահի, նայիր այսօր…

Տուն դառնամ, տեսնեմ- սովահար չես եղել,

գունատ երեսդ կարմիր է, կլոր,

տուն դառնամ, տեսնեմ,- առույգ ես, ժպտերես, ժիր,

երեխաների խմբի մեջ ես,-

քեզ չեն նայում` իբրեւ լքվածի ու որբի…

Օ, ես համոզված եմ, այսպես կլինի-

ես կիրակի կանեմ, իսկ դու չես կորսվի,-

ախ, փոքրիկս,- ես ո՞ւմ ասեմ խոսքը

շնորհակալության,

քամո՞ւն, ծառի՞ն ու օրվա՞ն,

քեզ ու հարեւան տատիկի՞ն, բարի քեռիների՞ն,

անցորդ մի աղջկա՞, դաշտի մեջ կարմիր մի կովի՞,

ուրիշ հայրիկների եւ պայծառաչվի ծիծեռնակի՞ն,

որ քեզ գուրգուրեցին, փայփայեցին- մինչեւ կիրակիս արի…

Ես այս էի ուզում տեսնել, տեսնել էի ուզում-

թե երբ չլինեմ, ինչպիսին է լինելու մարդկությունը այնժամ:

Օ~, ես պահել եմ խոսքը երախտիքի,

որ շուտով պիտի ասեմ: