ԵՐԿԽՈՍՈՒԹՅՈՒՆ

-Շատ խիտ մառախուղ է, ես արդեն ոտքիս առաջը չեմ տեսնում: Ի՞նչ ես մտածում, նրանք մեզ տեսնո՞ւմ են:

-Էս բարձրության վրա հազիվ թե:

-Իսկ դու նրանց մոտիկից տեսե՞լ ես:

-Հա՛, մի քանի անգամ, մոտ հիսուն մետրից` երբ իջնում էին ներքև` լճից ջուր բերելու:

-Ու… չե՞ս կրակել:

-Չէ՛, չեմ կրակել:

-Իզուր, մի ամսից տուն ես գնում ու էլ նրանց վրա կրակելու հնարավորություն չես ունենա… Իսկ ես դեռ կես տարի ունեմ ու հաստատ ի՛մը բաց չէի թողնի:

-Քո՛ ընտրությունն է:

-Իսկ քոնը որն է` թշնամուդ ազատ թողնե՞լը… Ես քո տեղը կկրակեի, մեկով պակաս կթողնեի նրանց…

-…….

-Որ տուն գնաս, ինչո՞վ ես զբաղվելու:

-Իմ գործով` կնախագծեմ, կկառուցեմ. ճարտարապետ եմ, չէ՞…

-Զենքից հետո մատի՞տ, քանո՞ն…

-Մատի՛տն ու քանո՛նը որպես զենք… Ես չեմ կարող զենք բարձրացնել ջրի գնացող մարդու վրա, թեկուզ զինվոր լինի, թշնամի լինի…

-…Ու կարծում ես ճի՞շտ կանես, թե դրանով կհաղթե՞ս…

-Համոզվա՛ծ եմ:

-Համոզվա՞ծ ես…

-Ես ջուր կլցնեմ մեր ժողովրդի մեծ ջրաղացին, որ ավելի արագ պտտվի:

-Ջո՞ւր…

-Ես իմ մատիտով ու քանոնով կհզորացնեմ իմ երկիրը և դրանով էլ կթուլացնեմ թշնամուս…

-…Նրանք ի՞նչ դեմք ունեն:

-Իմ ու քո դեմքի պես…

-Չե՛մ հավատում:

-Ինչո՞ւ, որովհետև թշնամի՞ են:

-Հա՛:

-Չի՛ կարող պատահել, … Հետո ի՞նչ, թեկուզ մեզ նման լինեն, նրանք թշնամի են, կկրակե՛մ:

-…

-Ես չեմ նայի նրանց դեմքին, կկրակե՛մ…

-…

-Ասում եմ` կկրակե՛մ, կկրակե՛մ, կկրակե՛մ…

-Չէ, չե՛ս կրակի… ինձ նման… Ես էլ փորձեցի, բայց չկարողացա… Դու չես կարող կրակել ջրի գնացող թշնամուդ վրա… Ի՛նձ նման, ի՛նձ նման, ի՛նձ նման…

-….