Լեռնցու հպարտ ոգով ու նույնքան հպարտ կյանքով ապրող Վանյա Սարգսյանի համար ասես դժվարություն, արգելք ու խոչընդոտ գոյություն չուներ, քանի որ պարզսիրտ ու խանդավառ էր մարդկային իր բնույթով: Ասկերանի շրջանի Քարագլուխ գյուղի ութամյա դպրոցն ավարտելուց հետո ուսումը շարունակել է Խրամորդի միջնակարգ դպրոցում: Հետո աշխատել է Խանաբադի կոլտնտեսությունում ու երկար տարիներ աշխատել որպես առաջավոր մեխանիզատոր:

Վանյա Սարգսյանը կանգնած էր Արցախյան շարժման ակունքներում: Նոր կազմավորվող պաշտպանական ջոկատների կազմում նա գիշերային հերթապահություն է տարել Փառուխ-Սառնաղբյուր սահմանային գծի տարբեր հատվածներում: Հայրենիքի պաշտպանության գործում հասցրեց աչքի ընկնել իր անձնվիրությամբ, խիզախությամբ և ընկերասիրությամբ, որքան էլ նրա երկրային կյանքն ու մարտական ուղին կարճ տեւեցին:

1991 թվականի նոյեմբերի 22-ին, Ասկերան ավանի հրթիռակոծության ժամանակ, կյանքից հեռացավ հայրենիքի նվիրյալ զավակը: Վալերի Սարգսյանը նահատակվեց հանուն սրբազան հողի, նա իր կյանքի լավագույն տարիները նվիրեց հարազատ երկրին՝ մտահոգ հայի ճակատագրով. երազում էր Արցախը տեսնել ազատ և հաղթանակած: Մի առիթով Վանյան ասել է. «Ամոթ, նախատինք մեզ, եթե մեր հողը տանք ուրիշներին»: Ցավոք, նա չտեսավ իր երազանքների իրականացումը…

Ապրիլի 5-ին Վանյա Սարգսյանը կդառնար 60 տարեկան:

Հերոսները չեն մահանում… Նրանք իրենց երկնային երթով շարունակում են լուսավորել մեր՝ ապրողներիս ճանապարհը՝ թողնելով լուսավոր հետք ու բարի անուն: Նրանք թողնում են արժանավոր զավակներ, որ գալիս են իրենց հոր բացած հունը խորացնելու, ընդարձակելու:

ԼՂՀ ՊԲ շարքերում հայրենիքի հանդեպ իրենց նվիրված ծառայությամբ Վանյա հայրիկի հիշատակը վառ են պահում որդիները՝ Նելսոնը, Վահեն ու Վաչեն, դուստրը` Մելանյան, որը հայոց բանակի վաղվա զինվոր ու հայրենասեր մարդ է կրթում: Ընտանիքի սյունը հիմա հերոսի կինն է` համեստ ու առաքինի տիկին Մարիետան, որ ապրում է իր ընտանիքի հոգսերով` անթեղված պահելով անհուն մի կարոտ:

Շնորհավոր ծնունդդ, մեր Հայոց ազատամարտի առաջին շարքերի զինվոր, Վանյա Սարգսյան: Դու դարձար դաս ու պատգամ, մնայուն և անմահ անուն… Դու ընտրեցիր ամենից երանելի ճանապարհը՝ անմահության ուղին:

ԴԱՎԻԹ ԱՎԱՆԵՍՅԱՆ