Օ՜, հայրենիք որդեկորույս

Թող ինձ այսօր կին-զինվորիս,

Որ չի կորցրել հավատ ու հույս,

Լուռ խոնարհվել շիրմաց առջև քո զոհերի:

Թող իմ ափը դնեմ մեղմիկ,

Դեռ տնքացող կրծքին հողիդ,

Դառնամ շիրմաքար կենդանի

Բոլոր անթաղ զինվորներիդ:

Նրանց վերջին մրմունջը թաց

Վերցնեմ զգույշ իմ ափին տաք,

Տանեմ, հասցնեմ բոլոր նրանց,

Ովքեր որբ են, անհիշատակ:

Թող ես դառնամ սպեղանի

Քո վերքերին` դեռ մորմոքող,

Փարվեմ բոլոր անթաղներիդ,

Դառնամ նրանց քույր ամոքող:

Հող հայրենի, իմ տարաբախտ,

Թո՛ղ կրկին ինձ` զինվորիս` կին

Դառնամ ցավիդ հար զարկերակ

Ու ջերմացնեմ քո զոհերի լուսե հոգին…

1994թ.
ՆՈՆԱ ՊՈՂՈՍՅԱՆ