ԶԻՆՎՈՐԱԿԱՆ ՀՈՒՄՈՐ
-Շարքայի՛ն Իվանով, եթե երեկ քիչ խմեիք, գուցե մոտ ժամանակներս մտածեինք ձեզ սերժանտի կոչում տալու մասին։
-Ինչի՞ս է պետք սերժանտի կոչումը, ես երբ խմում եմ, ինձ գեներալ եմ զգում։
♦♦♦
Գեներալը մոտենում է շարքում կանգնած զինվորներից մեկին, հայրաբար թփթփացնում է ուսին ու ասում.
-Ինչպե՞ս է ծառայությունդ, որդի՛ս։
-Հոյակապ, հայրի՛կ։ Վերջապես հայտնվեցիր, իսկ մայրիկն ասում էր, որ դու անհայտ կորած ես։
♦♦♦
Ենթասպան փորձում է հագնել զինվորական կոշիկները, բայց չի կարողանում, մոտենում է շարքային Իվանովը։
-Պարո՛ն ենթասպա, լեզվակը դուրս քաշեք։
-Շատ ապրես, շարքային Իվանով,- պատասխանում է ենթասպան ու բերանը բացելով՝ դուրս է հանում լեզուն։
♦♦♦
-Պարո՛ն ենթասպա, կանգնեցրեք տանկը։
-Տա՛նկ, կանգ առ, մեկ-երկու։
♦♦♦
Սպան զեկուցագիր է գրում.
-Երեկ երեկոյան սանդուղքով բարձրանալիս գլխով հարվածեցի աստիճանահարթակին։ Խնդրում եմ այդ կապակցությամբ ինձ հատկացնել 100000 դրամ՝ սանդուղքը վերանորոգելու համար։
♦♦♦
Զորանոցի բակում շարքայինն ինչ-որ բան է նկարում, մոտենում է ենթասպան։
-Ի՞նչ գործի ես։
-Նկարում եմ, հրամանատարն է հանձնարարել։
-Նկարի՛ր, նկարի՛ր, Մոցարտ։
♦♦♦
-Շարքայի՛ն Իվանով, մեկ քայլ առաջ,- դիմում է ենթասպան։
-Շարքային Իվանովը հոսպիտալում է։
-Լռությո՛ւն, թող ամեն մեկն իր հերթին պատասխանի։
♦♦♦
-Շարքայի՛ն, ասացեք խնդրեմ, այնտեղ՝ հեռվում քանի՞ ականազերծող է աշխատում։
-Երեսուն զինվոր եւ մեկ ենթասպա։
-Իսկ ինչպե՞ս իմացաք, որ մեկը ենթասպա է։
-Նա, ախր, չի աշխատում։
♦♦♦
Մայորը դիմում է զինվորին.
-Շարքայի՛ն, դու արդեն հինգերորդ անգամ ես ազատական խնդրում պապիկիդ հիվանդության պատճառով, շատ չէ՞։
-Ես էլ եմ այդպես կարծում, պարո՛ն մայոր, հաստատ պապիկս ձեւեր է թափում։
♦♦♦
-Ժամապա՛հ, ի՞նչ մեքենա դուրս եկավ զորանոցից,- շարքայինին է դիմում սպան։
-Կանաչ։
-Հասկանում եմ, որ գույնը կանաչ էր, ինձ մեքենայի համարներն ասա։
-Իսկ համարները սպիտակ էին։
♦♦♦
Սպան հարցնում է շարքայինին։
-Մենք ո՞ր ուղղությամբ ենք գնում։
-Դեպի հարավ։
-Իսկ ինչպե՞ս իմացար։
-Սկսեցի շոգել։
Թարգմ.՝ ՀԱՍՄԻԿ ՄԱԴՈՅԱՆԻ
Խորագիր՝ #06 (922) 16.02.2012 – 22.02.2012, Բանակ և հասարակություն
